Sobni bicikl sa 3D pokretnim scenama puta – u 19. veku!

I zatim dodao: “Najveći broj nas ne vozi bicikl i odbija da zavarava sebe, ali jedan broj biciklista ipak, smatrajući da je bolje išta nego ništa, prelazi po nekoliko milja na svojim kućnim trenažerima.”

Sobni bicikli ili trenažeri (trainers) kako su nazivani, nisu, dakle, bili ništa novo 1897. godine. Prisutni su i ranije, iako ne posebno popularni. Koristili su ih biciklisti koji su vozili bicikl sa velikim prednjim točkom i sličan tricikl, u osamdesetim godinama 19. veka.

U petom izdanju “Vodiča za vožnju bicikla”, sa bližom odrednicom “vodič za aristokrate za sport i zabavu”, koji publikuje Badminton biblioteka (Badminton Library’s Guide to Cycling), Lejsi Hilijer (G. Lacy Hillier) pobednik biciklističkih trka toga vremena, kaže:

“Racionalna upotreba kućnog trenažera bi mogla donekle da pomogne biciklisti takmičaru da ostane u kondiciji, mada ni ovo nije sigurno. Za prosečnog vozača bicikla, međutim, tokom zimskih meseci, postoje aktivnosti koje su bolje za održavanje fizičke spremnosti. Malo boksa, vežbi sa tegovima i čunjevima ili jednostavno razgibavanje bi mogli da donesu više koristi od kućnog bicikla trenažera u toku mrtve sezone.”

Boks? Da li je mislio stvarno?

Po Hilijeru, kućni bicikli njegovog doba su, kako kaže “bili tako konstruisani da je vozač svoj bicikl pričvršćivao na postolje i okretao pedale u različitim režimima otpora”. Postojali su i drugi koji su bili “jednostavni držači ili stubovi koji su imali dodato sedište i zamajac, sa zupčanikom i pedalama, na čemu je biciklista mogao da trenira”.

Hilijer je opisao i biciklističke trke na valjcima, u zatvorenom prostoru, u devedesetim godinama 19. veka, koje su varijanta današnjih “Rollaplauza” takmičenja.

“Tokom zime veliki broj klubova je promovisao trke na sobnim biciklima, u kojima su se učesnici takmičili u brzini okretanja pedala, dok je publika bučno navijala prateći stanje na brojčaniku... Postojali su šampioni u vožnji sobnog bicikla i rekordi... iako je stvarna vrednost ove vrste bicikla sa takmičarske tačke gledišta praktično – nula. Nijedan od učesnika koji su zablistali na ovim mašinama nije imao rezultate na pravoj trkačkoj stazi.”

Trke na roler-biciklima postavljenim na valjke, koje neki nazivaju “Goldsprints”, postale su izuzetno popularne u tridesetim godinama 20. veka i sve do kasnih pedesetih punile su publikom prostore, uglavnom plesnih dvorana.

Pored prikazivanja rezultata uz pomoć kazaljke koja se pomerala na brojčaniku sata, što se vidi na fotografiji takmičara Čarlsa Marfija sa nadimkom “Mile a Minute” iz 1901. godine, postojala je i varijanta pod nazivom “Triplets of Belleville”, kod koje su se učesnici direktno takmičili jedan protiv drugog i pokretali merač.

Prvu mašinu ovog tipa osmislio je Artur Lajonel Najten (Arthur Lionel Knighten) iz Oukema, u Ratlendu. Patent po nazivom “Indeks trke za kućne trenažer bicikle” priznat mu je i upisan u listu patenata u Velikoj Britaniji 1893. godine. Autor je o izumu napisao:

“Moj pronalazak se sastoji od modela kružne staze duge oko pet stopa... na njoj su dva ili više modela biciklista. Ispod staze, po mogućstvu u kutiji, je odgovarajući mehanizam koji pokreću dva ili više pravih biciklista na platformi sa fiksiranim biciklima ili kućnim trenažerima. Ideja je da se osmisli igra ili sport u kojem će se biciklisti takmičiti jedni protiv drugih, a njihov rezultat će biti predstavljen modelima bicikla na modelu staze – što brže biciklista okreće pedale brže će napredovati i bicikl-model koji ga predstavlja”

Arturu Lajonelu Najtenu je 1895. godine priznat i upisan patent i u Sjedinjenim Američkim Državama.

I na kraju, ukoliko mislite da je gledanje DVD-ja sa snimcima puta, kao način borbe protiv dosade u toku treninga, moderno, imajte u vidu sledeće. U časopisu “The Rambler” iz 1897. godine postoji opis sobnog bicikla sa naslikanim 3D scenama na valjku koji se okreće i ventilatori koji simuliraju vetar:

“Jedan biciklista... u nastojanju da učini realističnim svoje ture u kući, izmislio je genijalnu stvar uz pomoć koje je mogao da uživa u svim zadovoljstvima vožnje na otvorenom i kada vreme nije naklonjeno... Pošto je bio slikar po profesiji naslikao je na platnima namotanim na dva valjka scene – polja, sela, gradova... Fiksirao ih je zatim sa obe strane svog kućnog bicikla. Mehanizam koji pokreće ove valjke bio je dobro povezan sa obodom zadnjeg točka tankim žicama. Žice su pratile kretanje točka, što je činilo da se i scene kreću... Kada je biciklista okretao pedale scene su se smenjivale tako da je izgledalo da sa obe strane prolazi pored njih i kreće se unapred. Ni ovo mu nije bilo dovoljno, pa je smislio da doda strujanje vazduha kako bi pojačao utisak. Stavio je u pogon četiri kružna ventilatora... I tako je bio u mogućnosti da uživa u vožnji u kojoj se malo šta još može poželeti”